17 Mayıs 2012 Perşembe

İmreni

   Ne kadar da çabalasam, ortak söz meclislerinde boynumu büküp asosyal damgası yemeyi kabul de etsem, ihtişamlı varlıklarına tanıklık etmekten kaçamadığım yakışıklı aktüel erkekler ve prenseslikleri gözlerimi kamaştıran kent kadınları; gerçekten büyüleyiciler! Kendilerinin metropol yaşamına yaptıkları katkı ve muazzam egemenlikleri hakkındaki ilk farkındalığım lise yıllarına kadar dayanır. Biz haftaiçleri dersten kaçıp, okulun arkasındaki çay ocağında tek sigaracı İhsan Abi'den satın aldığımız sigaraları içerken, kendileri Corner Pizza'nın en üst katında masaya koydukları Marlboro Box sigaralarını Zippo çakmaklarıya yakarak farklarını çoktan ortaya koymaya başlamışlardı bile. Haftasonları biz,kaybedenin çay bardağına doldurulmuş kıytırık kakaoları ödediği iskambil partileriyle kahve köşelerinde gençlik çürütürken, onlar babalarının şehir içinde sürmelerine izin verdiği arabalarıyla çıktıkları kızları, özenle jölelenmiş saçları pencereden giren rüzgarda bozulmadan gezdiriyorlardı. İlk kıskançlık krizlerim sanırım bu dönemde başladı.

  Daha sonra üniversiteyi kazanmanın verdiği kıvançla, tavlayacağım kızların hayalini kurarak girdiğim okul kantininde umulmadık bir deja vu ile karşılaştım. Masalarının yanından plastik bir çay bardağıyla geçerken,   okulun en güzel kadınlarını, yine liseyi dolu dolu yaşamayı başarmış bu güzel insanların yanında gördüm. Hepsinin masalarında adeta türdeş organizmalarda görülebilecek bir benzerlikle; yeni çıkmış cep telefonu, araba anahtarlığı, rayban güneş gözlüklüğü gibi aksesuarlar yanyana sıralanıyordu. Giyimlerine ve estetik görünüşlerine verdikleri önem, fitnıs salonlarında el emeği göz nuru çabalarla elde edilmiş gövdelerinin üstünde o kadar görkemli duruyordu ki, bu ortak görüntüyü belirlerken hangi erkek dergilerinden, ne çeşit bir moda anlayışından yararlandılar; onu ben bilemem! Bütün bu görsel harikayı üstlerine başlarına borçlularmış gibi bahsedip, etrafı nasıl mağrur mağrur kestiklerini söylemeden geçersem kendilerine yeterince imrenmediğim sanılabilir.

  İyi kalpli cömert babalarının üniversiteyi kazanma karşılığında verdiği sözünü yerine getirerek armağan ettiği son model arabalarından yükselen trance ritmleri ile birlikte ağır karizma haleleri etrafa dalga dalga yayılan bu örnek gençler, şüphesiz ki almıştır Kıvanç Tatlıtuğ'u etmiştir Brad Pitt'i..  Gelgelelim sanılmasın ki bunların yanında kültür-sanat-edebiyat-spor dünyasından geri kaldılar. Bahçeşehir , Kültür , Bilgi gibi sermayedar kuruluşları olduğunu bildikleri akademilere hakettiklerinden fazla önem vermeyecek kadar bilinçli olduklarından;  okullarını yerinde bir otopark alanı ve karşı cins piyasası olarak kullanır; Unifeb, Ultraslan gibi lümpen dernekleşmelerin listelerinde yer alır ve arada da spor sayfalarının yanında tv programlarının magazin saatlerine göz atmayı ihmal etmezler. En umulmadık yerlerde flört adayınızın arkadaşları olarak sizlerle tanıştırıldıklarında, rahatlıklarını ve özgüvenle belirledikleri medeniyet ölçülerini size sergilerken göz doldururlar.

  İş hayatı başladığında, naçizane savunma mekanizmasından öteye geçmediğini şimdilerde anladığım mantığımla; "Hadi lise, üniversiteyi bu ambalajı izleyerek tükettim. Onlar kadar iyi değerlendiremediğim sosyal tarafımın yerine koyduğum özgeçmişimle iyi bir kariyeri hakediyorum" diyerek diplomamı aldığımda, sürprizlerin ardı arkasının kesilmeyeceğini anladım. Mezun olup, millet iş için sıtmalı gibi tirim tirim titrerken, kahramanlarımız kendi hayatı için; "Dayımla bir konuşucam, bana BBC'de bir staj ayarlayacak" diyecek kadar statüler ve sınıflar üstü bir flaş bombasıdırlar. Bu ve buna benzer kariyer örneklerine  tanık olmuş bir kişi olarak, öyle gıyaplarında haber aldıklarım vardır ki, yakında cahil Amerikalıların; New York, Chicago, John Hopkins Universitesi gibi kürsülerinde doktoralarını vermek üzerelermiş. Hatta senatodan bir kaç kişinin bunları arayıp, Orta Doğu meselesine bir el atıp, yol yordam göstermeleri istedikleri bile rivayet olunur.

   Bu toplumsal mucizelerin birer "kadın mıknatısı" olduklarından vurduğum dem, eğer satır arası kalırsa, ne kadar üzülsem kendimi affettiremem diye korkuyorum sonradan. Bugün alemde "kadın" addettiğimiz nicelerini -üstelik parmağını bile kıpırdatmadan- ikiz yataklarından geçirdiklerini söylememe gerek yok sanırım. Tüm bunlar yetmiyor gibi bir de şiir, öykü vs gibi blog çalışmaları olup, bunları kendilerinden hayran hayran bahseden kitlelere okutma şerefinden mahrum bırakmayacak  kadar cömerttirler.

  Bir tesadüf sonucu 20-30 gün kadar içlerinden biriyle aynı evde yaşama şerefine mazhar olduğumdan biliyorum ki, odalarının kapıları gözlerim beni yanıltmadıysa; her daim kilitlidir. (Tabi amına koyim var mı öyle Clint Eastwood gibi adamın odasına zırt pırt girmek!)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder